Rozdział 1

Nagle słyszę donośny krzyk mojego przyjaciela:
-Kurwa! Przecież miała poczekać!- zdezorientowana nie mam pojęcia o co chodzi. Przecież tu jestem. Po kilku sekundach dociera do mnie powód jego zachowania i wyłapuję swoją gafę. Miałam poczekać 'tu', czyli na korytarzu. Strzelam sobie wewnętrznego faceplam'a i czekam na rozwój wydarzeń. Bartek, bo tak ma na imię mój przyjaciel, wychodzi po upływie jakiejś minuty z hali. Jest wściekły, widzę to. Nagle podnosi głowę i zauważa mnie. Jego postawa momentalnie się zmienia, a na kamienną twarz wkrada się szeroki uśmiech.
-Jestem- mówię i się uśmiecham.
-Widzę- odpowiada i nagle, bez niczego mnie przytula. Kiedyś takie gesty były dla nas całkowicie naturalne. Odwzajemniam uścisk i zaciągam się zapachem jego perfum. Nie zmienił ich. Ten zapach poznam wszędzie, w końcu sama go wybrałam. Uśmiecham się delikatnie i odsuwam od chłopaka.
-To gdzie chcesz pogadać?- pytam.
-Może u mnie. Mam bałagan, jak zwykle, ale będzie tam cicho- proponuje chłopak.
-No dobrze. Jesteś pieszo czy samochodem?
-Pieszo.
-To wsiadaj, pokierujesz mnie- mówię i wsiadam do auta. Bartek robi to samo. Od razu zapina pasy, doskonale wiedząc, jak jeżdżę. Drogę odbywamy w milczeniu. Wyjątkiem są tylko kolejne wskazówki chłopaka, co do dotarcia do jego miejsca zamieszkania.
-To tutaj- mówi kiedy podjeżdżamy pod jeden z bloków na obrzeżach miasta.- Zapraszam- dodaje i wysiada z samochodu. Robię to samo, zgarniając wcześniej torebkę. Wchodzimy do bloku i wjeżdżamy na odpowiednie piętro. Bartek otwiera drzwi i wchodzimy do mieszkania.
-Ładnie się tu urządziłeś- mówię, kiedy jesteśmy już w środku.
-Dziękuję. Chcesz coś do picia? Mam sok pomarańczowy.
-Doskonale wiesz, że tak- mówię i wchodzę do pomieszczenia, które, jak podpowiadała mi intuicja, było salonem. Nie pomyliłam się i już po chwili siedziałam na wygodnej, skórzanej, czarnej kanapie.
-Proszę- mówi Bartek i stawia przede mną szklankę soku pomarańczowego.
-Dzięki- odpowiadam i biorę łyk napoju.
-Zuzka... Przepraszam. Powinienem cię wtedy posłuchać. Wiem, że byłem idiotą. A potem, jak już chciałem się z tobą spotkać i przeprosić, wyjaśnić, to ty zniknęłaś. Tak nagle. Twoja rodzina nie chciała mi nic powiedzieć. Dochowali tajemnicy. Liczyłem, że w końcu się czegoś od nich dowiem, ale się przeliczyłem. Próbowałem się do ciebie dodzwonić, pisałem wiadomości, ale nie odpowiadałaś. Martwiłem się....
-Wiem. Wiesz co boli najbardziej? Że zaufałeś komuś, kogo znałeś raptem miesiąc, a nie mi. Osobie, którą znasz tyle czasu- mówię i cały czas patrzę w jego cholernie niebieskie oczy.
-Rozumiem twój żal. Rozumiem też, że nie chcesz mnie znać- powiedział i oparł się o oparcie kanapy, zamykając oczy. Przysunęłam się i oparłam głowę na jego klatce piersiowej.
-Jeśli by tak było, to bym nie przyjechała- wyszeptałam łamiącym się głosem. Poczułam słone krople spływające po mojej twarzy, które po kilku sekundach wylądowały na koszulce chłopaka.
-Ale Miśka, nie płacz- mówi i otula mnie swoimi ramionami. To jest już za dużo. Wybucham gromkim płaczem.
-Potraktowałeś mnie wtedy jak zdzirę. Kilka słów od jakiegoś kolesia, który mówi, że rzekomo mnie przeleciał, a ty już mu wierzysz. Wyzywasz mnie od szmat i dziwek. Wiesz jak ja się czułam?! Liczyłam na ciebie. Zawsze, gdy tylko ktoś mnie obraził, stawałeś w mojej obronie. A wtedy?- mówię. Wszystkie słowa są prosto z mojego serca, które zostało okropnie mocno zranione.
-Przepraszam- szepcze chłopak załamanym głosem, po którym poznaję, że on również płacze. Mimo to cały czas mocno mnie przytula.- Zuzia...- zaczyna szeptem Bartek.
-Tak?- pytam i podnoszę głowę, by spojrzeć w jego oczy, teraz przepełnione smutkiem.
-Czy ty mi kiedyś wybaczysz?- pyta patrząc mi w oczy.
-Już dawno to zrobiłam głupku. Ale nie miałam odwagi, żeby przyjechać- odpowiadam, a chłopak kciukiem ociera łzę spływającą po moim policzku.
-Ciii... Już nic nie mów. Najważniejsze, że znów mam cię przy sobie- mówi i jeszcze mocniej mnie przytula.
-Już nigdy więcej nie zniknę- odzywam się po chwili, kiedy już przestaję płakać.
-Już nigdy ci na to nie pozwolę- odpowiada chłopak. Siedzimy tak dłuższą chwilę i milczymy. Nagle Bartek zapytał- Jemy coś?
-Zapiekanka ziemniaczana?
-Zapraszam do kuchni- powiedział z uśmiechem. Poszliśmy do wspomnianego pomieszczenia i zajęliśmy się przygotowaniem posiłku. Kiedy danie stało już w piekarniku zapytałam:
-Bartek, gdzie masz łazienkę?
-Chodź, pokażę ci- powiedział i wstał. Zrobiłam to samo i weszłam do pomieszczenia, które mi wskazał. Kiedy zobaczyłam w lustrze swoje odbicie, okropnie się przeraziłam. Miałam całkowicie rozmazany makijaż. Udało mi się go zmyć. Wyszłam z łazienki i wróciłam do kuchni.
-Od razu lepiej wyglądasz- zaśmiał się Bartek, kiedy mnie zobaczył. Prychnęłam i uderzyłam go w ramię.
-Tobie już nic nie pomoże- odgryzłam się. Jego niebieskie oczy się zwężyły, patrzył tak na mnie przez kilka sekund, po czym wstał i ruszył w moją stronę. Zaczęłam się cofać, aż wpadłam na ścianę. Bartek się zaśmiał, podszedł do mnie i zaczął łaskotać. Pisnęłam i zaczęłam się śmiać.
-Bartuś przestań! Przepraszam!- krzyknęłam. Kiedy usłyszał to ostatnie słowo, przestał mnie łaskotać. - Bartek- zaczęłam.
-Tak?
-Zapiekanka- wyszeptałam mu do ucha. Ten trzepnął się w głowę i podbiegł do piekarnika. Kolejny raz się zaśmiałam, kiedy już uporaliśmy się i przełożyliśmy nasze danie na talerze, ruszyliśmy po raz kolejny na kanapę w salonie. Rozsiadłam się wygodnie i zaczęłam jeść.
-Pyszna jak zawsze- stwierdził siatkarz, kiedy jego talerz był już pusty.
-Nie mogę się nie zgodzić- powiedziałam i wstałam, aby zanieść talerz do kuchni. Wzięłam również ten należący do Bartka i ruszyłam do wspomnianego pomieszczenia. Zaczęłam zmywać, kiedy nagle pojawił się Kurek.
-A co ty robisz?- zapytał.
-Zmywam?- odpowiedziałam patrząc na niego spod uniesionej prawej brwi.
-Zostaw, ja to zrobię później- stwierdził.
-Jasne, weź nie ściemniaj- powiedziałam i kontynuowałam rozpoczętą czynność.
-Czy ty musisz być taka uparta?- zapytał.
-To po mamusi- zaśmiałam się i zakręciłam wodę.- Zobacz, już skończyłam.
-No widzę, widzę. Chodź- powiedział i złapał mnie za rękę po czym pociągnął do salonu. Po raz kolejny wygodnie rozsiedliśmy się na kanapie, ale tym razem miałam głowę ułożoną na Bartkowych kolanach, a ten opierał swoje nogi na stoliku.
-Chcesz coś- stwierdziłam, po tym, jak kilka minut chłopak patrzył prosto w moje oczy.
-Mam pytanie...- zaczął niepewnie.
-Słucham.
-Co się z tobą działo? Gdzie byłaś? Szukałem cię, ale nic z tego. Twoja rodzina też nie chciała mi nic powiedzieć, a Damian to mi prawie mordę obił. U Szymona też byłem. On zachowywał się nieco spokojniej i kulturalnie kazał mi spierdalać- powiedział Bartek, a ja się zaśmiałam.
-Tak, mój braciszek zawsze był wybuchowy. W ogóle w tym duecie Damiana i Szymona, to zawsze ten drugi jest tym spokojniejszym, rezolutniejszym, tym bardziej rozgarniętym. A co do tego, gdzie byłam, to siostra mojego szwagra dostała propozycję nauki w Madrycie. Nie zastanawiała się ani chwili i ją przyjęła, a kiedy dowiedziała się o całej sprawie, to kazała mi przyjeżdżać na jak długo tylko chcę. I tak osiem miesięcy spędziłam w stolicy Hiszpanii. Udało mi się podszkolić język i skończyć u nich studia. Wróciłam dwa tygodnie temu razem z Gośką, która też skończyła studia. Posiedziałam w rodzinnej miejscowości, powiedziałam im o swoich zamiarach i jestem.
-Nadal nie potrafię sobie tego wybaczyć, jak się wtedy zachowałem. Nawet fakt, że miałem trochę wypite mnie nie usprawiedliwia.
-No nie- stwierdziłam.- Ale błagam, nie wracajmy już do tego. Opowiadaj co u ciebie. Znalazłeś swoją Julię?
-Nie. Widać to jeszcze nie mój czas- odpowiedział, na co oboje się zaśmialiśmy.- A jak tam twój Romeo?
-Nadal się przede mną ukrywa, nigdzie go znaleźć nie mogę- powiedziałam, co wywołało kolejną salwę śmiechu. Rozmawialiśmy tak jeszcze jakieś dwie godziny, opowiadając, co się u nas działo, jak spędziliśmy te osiem miesięcy. Nagle usłyszeliśmy dzwonek do drzwi. Niechętnie podniosłam głowę, żeby Bartek mógł wstać.
-Zaraz przyjdę- powiedział i pocałował moje czoło, po czym ruszył w stronę drzwi.- Pit? Olka? Co wy tu robicie?
-Przyszliśmy cię odwiedzić- usłyszałam radosny głos Nowakowskiego.- Tak szybko zniknąłeś z szatni po treningu. Ale może nas wpuścisz, co? Czy przeszkadzamy?- nawijał środkowy.
-Nic się nie zmieniłeś, Piotruś. Dalej nawijasz jak włoch makaron na uszy- powiedziałam dość głośno, żeby mnie usłyszeli i podeszłam kilkanaście kroków bliżej, aby mogli mnie zobaczyć.
-Zuzia? To naprawdę ty? No nie wierzę! Zuzia!- pisnął uradowany Nowakowski i rzucił się na mnie z uściskami. Mocno objęłam szyję środkowego czując łzy gromadzące się w kącikach oczu. Jego też okropnie mi brakowało.
-Tak, to ja Piotruś. We własnej osobie- odpowiedziałam. Kiedy Nowakowski wypuścił mnie ze swoich objęć, zostałam zamknięta w kleszczach Olki, jeszcze Wilczewskiej.
-Jak ja cię kochana długo nie widziałam. Gdzieś ty była?- zapytała.
-W Hiszpanii- odpowiedziałam z uśmiechem. Dziewczyna zaśmiała się tylko i powiedziała:
-Drinki, plaża i romanse.
-Nie. Książki, nauka i skończone studia- odpowiedziałam, co wywołało kolejną salwę śmiechu.
-Już pani magister?- zapytał Pit.
-Tak. Magister architektury- powiedziałam.
-Brzmi dumnie- stwierdził z zachwytem Piter.
-A może pójdziemy usiąść- zaproponowałam.
-Świetny pomysł- powiedziała Ola i chwyciła mnie pod ramię usiadłyśmy na kanapie, gdzie obok mnie usadowił się Kurek, a obok Oli Nowakowski. Rozmawialiśmy bardzo długo, co chwila wybuchając śmiechem.
-Ślicznie razem wyglądacie- powiedziałam z szerokim uśmiechem na twarzy. Zawsze uwielbiałam tą parę. Są idealni.
-Przestań, bo się zarumienię- machnął ręką Piotrek.
-A u mnie nie widać, bo puder nałożyłam- Olka i przejechała dłonią po policzku i się zaśmiała. Odpowiedzieliśmy jej tym samym.
-My się będziemy już zbierać, co? Za pół godziny trening, więc zdążę cię Oluś do domu odstawić i uciekam.
-Nie ma mowy! Ja nigdzie nie jadę!- zbuntowała się Wilczewska.- Zuza masz samochód?- zapytała, na co kiwnęłam głową.- Świetnie. Jadę z Zuzią na zakupy. Przecież nie widziałyśmy się osiem miesięcy.
-O tak, świetny pomysł. Wreszcie pogadamy- powiedziałam i wstałam. Ola zrobiła to samo. Poszłyśmy do korytarza, gdzie ubrałyśmy buty.
-To pa!- powiedziałyśmy jednocześnie i opuściłyśmy mieszkanie szanownego Bartosza Ka. Kiedy już siedziałyśmy w samochodzie, Ola powiedziała:
-Nawet nie wiesz, jakie cyrki się tu działy po twoim zniknięciu....

************
Przedstawiam pierwszy rozdział.
Nie mam nic do dodania....
Pozdrawiam, Dream <3 :*