Rozdział 22

24 grudnia, Wigilia. 
Budzę się czując, że zaczyna brakować mi tlenu. Otwieram leniwie oczy i zauważam, że jestem przygnieciona przez Bartka.
-Kurek dusisz!- jęczę szturając go w ramię. Oczywiście nie zareagował.- Bartek! Ja rodzę!- zaczęłam się drzeć jak opętana.- Kurek! Ojcem będziesz!
-Co??!!- ryknął Bartek gwałtownie się podnosząc. Zaczęłam się śmiać z jego reakcji.- Zuzia, ale ty nie jesteś w ciąży- zauważył. Co za bystrzak! Podrapał się niepewnie po głowie, a ja znowu zaczęłam się z niego śmiać. Jejciu, jak on mnie potrafi z samego rana rozbawić. Dobrze mieć takiego Kurka.
-Musiałam cię jakoś obudzić, bo nie mogłam oddychać- odparłam, kiedy już przestałam się śmiać.
-Tyyyy!- wskazał na mnie oskarżycielsko palcem.
-Co?
-To!- krzyknął i usiadł na mnie okrakiem, po czym zaczął łaskotać.
-Nie!- zaczęłam piszczeć.- Przestań!
-Poproś- zażądał cały czas mnie łaskocząc.
-Proszę!- pisnęłam.
-No dobra- mruknął i przestał mnie łaskotać, po czym położył się na mnie i mocno przytulił.
-Zdecydowanie wolę, jak leżymy odwrotnie. Wtedy nie gnieciesz mi cycków- westchnęłam. Bartek momentalnie nas odwrócił, tak, że to teraz ja leżałam na nim. Pisnęłam zaskoczona gwałtownością jego ruchu.
-Zadowolona?- zapytał kładąc ręce na moich biodrach.
-Nawet nie wiesz jak bardzo- odpowiedziałam przytulając się do niego. Po dłuższej chwili ciszy Bartek powiedział:
-Wiesz, że zaraz musimy wstawać. Za dwie godziny mamy się spotkać z Olą i Piotrkiem, żeby złożyć sobie życzenia. A potem jedziemy do moich rodziców- no tak. Najpierw wymieniamy się życzeniami z przyjaciółmi, a potem wigilię spędzamy u rodziców Kurka.
-Czy ty zawsze musisz wszystko psuć? Tak fajnie mi się leży- odparłam i rozwaliłam się na łóżku.
-To poleż jeszcze trochę, a ja zrobię śniadanie- uśmiechnął się mój siatkarz, pocałował mnie i ruszył do kuchni. Po dziesięciu minutach samotne leżenie mi się znudziło, wstałam i podreptałam boso do kuchni. Oparłam się o framugę drzwi i obserwowałam wyczyny mojego mężczyzny w kuchni. Powoli do niego podeszłam i przytuliłam się do jego pleców.
-Już nie leniuchujesz?- zapytał kontynuując robienie śniadania.
-Bez ciebie jest tam strasznie nudno- westchnęłam i usiadłam na blacie, na którym obok Bartek robił kanapki.
-A wiesz, że wszystko popsułaś?
-Dlaczego?
-Bo chciałem cię tu przynieść- uśmiechnął się i cmoknął mnie w usta.
-Mam wrócić?
-To chyba oczywiste- zaczął się śmiać, a ja razem z nim. Wróciłam więc do pokoju i zadowolona rzuciłam się na łóżko. Po kilku minutach pojawił się Bartek z wesołym uśmiechem. Wziął mnie na ręce i ruszył do kuchni. Posadził na krześle i usiadł po drugiej stronie.
-Smacznego- powiedzieliśmy jednocześnie.
Dwie godziny później staliśmy przed drzwiami mieszkania Oli i Piotrka.
-Wchodźcie, wchodźcie!- powiedziała moja przyjaciółka otwierając drzwi. Po chwili siedzieliśmy już w salonie Nowakowskich i łamaliśmy się opłatkiem. Dość szybko złożyliśmy sobie życzenia, ponieważ i my i oni się spieszyliśmy. Dochodziła 10, a koło 15-16 chcieliśmy być na miejscu.
-To tak kochana! Wszystkiego, co najlepsze. Szczęścia, miłości i czego tam sobie wymarzyłaś. Takich małych Kurków. Żebyś już nigdy nie musiała od nas uciekać. Wyjaśnienia spraw z przeszłości- zakończyła, ostatnie zdanie praktycznie szepcząc.
-No, a ja ci życzę, żeby Piotruś miał do ciebie cierpliwość, spełnienia wszystkich marzeń, dużo, dużo szczęścia i mnóstwa powodów do radości. Gromadki dzieci, w przyszłości. No i żeby wasze wesele było takie, jak sobie wymarzycie- odpowiedziałam życzeniami i się uściskałyśmy. Następnie podeszłam do Piotrka i z nim też złożyłam sobie życzenia. Uściskaliśmy się, po czym razem z Nowakowskimi opuściliśmy ich blok. Pomachaliśmy sobie i oni ruszyli do Gdańska, a my do Nysy.
-Za jakieś dwadzieścia minut będziemy na miejscu- zakomunikował Bartek, który siedział za kierownicą.
-O jeny- westchnęłam.- Co tak właściwie powiedziałeś rodzicom?- zapytałam, ponieważ do tej pory nie mięliśmy okazji odwiedzić rodziców Bartka.
-Że chcę im przedstawić dziewczynę, z którą jestem od kilku miesięcy i na której cholernie mi zależy. Dodałem też, że ona sprawia, że jestem najszczęśliwszy na świecie i chcę, żeby spędziła z nami święta- odpowiedział, a z każdym jego słowem uśmiech na mojej twarzy stawał się większy.
-A powiedziałeś im że to ja?
-Jakoś mi umknęło. Ale wiesz... Mama cię uwielbia, tata zresztą też. A Kuba... Cóż, Kuba bardzo się ucieszy, bo kiedy dowiedział się, że zerwaliśmy to nakrzyczał na mnie i powiedział, że mam cię błagać o przebaczenie na kolanach, bo jesteś najlepszym, co mnie mogło spotkać w życiu. I wiesz co? Miał zajebistą rację- uśmiechnęłam się na jego słowa i poczułam samotną łzę, która spłynęła po moim policzku.- Zuzia, słoneczko, nie płacz.
-To ze szczęścia- odparłam i wytarłam policzek.
-Gotowa?- zapytał parkując przed znajomym domem. Byłam tu już kilkukrotnie, jeszcze kiedy byliśmy razem.
-Oczywiście- uśmiechnęłam się. Bartek wysiadł i podszedł otworzyć mi drzwi. Wysiadłam i splotłam swoje palce z jego. Kurek szeroko się uśmiechnął i ruszyliśmy do drzwi. Zadzwoniliśmy dzwonkiem.
-Adam, otwórz! Kuba pewnie zapomniał kluczy!- usłyszeliśmy krzyk pani Krysi.
-Już, już!- odpowiedział jej mąż.- Oj, źle z tobą kobieto, jak swoich synów już nie odróżniasz- zaśmiał się i przywitał z Bartkiem.
-Co ty pleciesz?- zapytała pani Kurek i wyszła z kuchni. Widząc swojego starszego syna szeroko się uśmiechnęła i mocno go uściskała.
-Kogo to moje oczy widzą!- ucieszył się pan Adam.- Zuzia, dziecko drogie! Niech no ja cię uściskam- powiedział i mocno mnie objął. Odwzajemniłam tym samym szeroko się uśmiechając.
-Zuzia? To ciebie nam tutaj przywiózł? Ja zawsze wiedziałam, że wy do siebie wrócicie! No bo jakżeby inaczej. Bez siebie nigdy nie bylibyście szczęśliwi- odparła i również mocno mnie uściskała. Odpowiedziałam jej tym samym i powiedziałam.
-Dzień dobry. Miło państwa znowu widzieć.
-Wiele bym się spodziewała, ale nie tego, że zobaczę ciebie! Chociaż w głębi duszy na to liczyłam.
-Bardzo miło mi to słyszeć.
-Dobra, rozbierajcie się! Choinkę trzeba ubrać, samo to się nie zrobi. Kuba po tym jak wczoraj cały ogród ozdobił lampkami powiedział, że ma dość i wam to zostawia- uśmiechnął się pan Adam.
-W takim razie do roboty- odpowiedziałam również uśmiechnięta.- Jak skończę, to przyjdę pomóc pani w kuchni- dodałam.
-Nie ma potrzeby, kochana.
-Zawsze tak pani mówi- machnęłam ręką. Ruszyliśmy z Bartkiem do salonu i zaczęliśmy rozplątywać lampki.
-Kochanie, pomożesz?- zapytał Bartek. Podniosłam ostrożnie wzrok i zobaczyłam Kurka zaplątanego w lampki choinkowe. Zamrugałam kilkukrotnie i zaczęłam się śmiać.
-Kotku, jakim cudem takie małe lampki pokonały takiego dużego faceta?
-Jest ich za dużo. A na boisku piłka jest tylko jedna- zauważył i również zaczął się śmiać. Wyplątałam go z lampek i wysłałam po bombki, uznając że to będzie bezpieczniejsze. Nie dla niego. Dla tych biednych lampek. Kiedy kończyłam zakładanie ich do połowy choinki, Bartek wszedł stawiając na podłodze trzy kartony i ruszył po dwa ostatnie. Nagle usłyszałam trzask drzwi.
-Już jestem- krzyknął znajomy głos. Kuba.
-Cześć- powiedział Bartek i ruszył przywitać się z bratem. Słyszałam strzępki wesołej rozmowy.- Chodź. Poznasz moją dziewczynę- zaproponował mój siatkarz.
-Nie chcę. Doskonale wiesz, że z żadną nie będziesz szczęśliwy. Tylko z Zuzą. Obaj to wiemy- no proszę. Jak na piętnastolatka wypowiada się pięknie.
-Daj jej szansę. Proszę- odpowiedział Bartek. Usłyszałam głośne westchnienie i kroki. Kiedy byłam pewna, że weszli do salonu, odwróciłam się uśmiechnięta.
-Zuza?!- zapytał Kuba. Chłopak trochę się zmienił od mojej ostatniej wizyty, nie powiem, że nie.
-Cześć Kubuś.
-Ten idiota wreszcie poszedł po rozum do głowy i wróciliście do siebie?- zapytał, a jego mama z kuchni fuknęła:
-Jakub, słownictwo!
-Tak- odpowiedziałam, a ten uśmiechnął się szeroko i ruszył w moją stronę, po czym mocno mnie przytulił.
-Tak bardzo się cieszę. Myślałem, że to będzie kolejna głupia flądra- szepnął mi na ucho. Zaśmiałam się cicho i naśladując panią Krysię powiedziałam:
-Jakub, słownictwo!- po chwili oderwaliśmy się od siebie, a młodszy Kurek ruszył odnieść swoje rzeczy do pokoju.
-Jak ci idzie?- zapytał Bartek obejmując mnie w pasie.
-Niekoniecznie już sięgam, ale boję się to przekazać tobie, bo znowu się zaplączesz- zaśmiałam się, a po chwili...

************************
Witam cześć i czołem!
Zapraszam do czytania, mam dzisiaj taką wenę, że po prostu mnie ponosi. Co o tym sądzicie?
Zaraz pojawi się rozdział na moim drugim blogu, na któy serdecznie Was zapraszam http://unusual-perfect-story.blogspot.com/

Buziaki, Dream <3

P.S. Zapraszam do spisu na który niedawno trafiłam http://slowem-szyte.blogspot.com/