Rozdział 21

Następnego dnia wstałam przed 10, wzięłam ubrania i ruszyłam do łazienki. Szybko się przygotowałam i zeszłam do kuchni, żeby zrobić kawę. Stanęłam przy blacie i poczułam oplatające mnie w pasie ręce.
-Też chcę- usłyszałam przy uchu szept. Ale to nie był Bartek. Odwróciłam się i zobaczyłam Krystiana. Stary znajomy. W sumie nigdy nie lubiłam tego gościa. Niesamowicie mnie irytował swoim zachowaniem.
-Co ty sobie wyobrażasz?!- ryknęłam wściekła.
-Nie mów, że tego nie chciałaś- powiedział podchodząc do mnie. Instynktownie zaczęłam się cofać, aż trafiłam plecami na ścianę.
-Zostaw mnie- warknęłam na niego i spróbowałam odepchnąć, jednak był dużo silniejszy i ledwie drgnął. Aha, fajnie. Moja sytuacja jest wręcz zajebista. Zamknęłam oczy czując gromadzące się pod powiekami łzy.
-Nie słyszałeś, co powiedziała?- usłyszałam wściekły głos Bartka. Otworzyłam oczy i zobaczyłam jak siatkarz odciąga ode mnie tego typa i wyrzuca za drzwi. Zjechałam po ścianie czując łzy gromadzące się w kącikach oczu. Podniosłam głowę i zobaczyłam przyglądającego się mi Bartka. Podniosłam się i podeszłam do niego z zamiarem wtulenia się w jedyne ramiona, w których czułam się bezpiecznie. Jednak siatkarz zatrzymał mnie, łapiąc za ramiona i spojrzał prosto w oczy.
-Ty go tu wpuściłaś?- zapytał zły. A raczej wściekły. Tak, zdecydowanie wściekły.
-Zwariowałeś?- odpowiedziałam pytaniem, czując łzy płynące po moich policzkach.
-Dlaczego pozwoliłaś się przytulić?- spytał, a w jego oczach widziałam potęgującą złość.
-No zastanówmy się. Zazwyczaj to ty codziennie rano wchodzisz do kuchni i przytulasz mnie w ten sposób. Więc myślałam, że tym razem to też ty- wyjaśniłam, po czym najzwyczajniej w świecie odsunęłam się od niego i pobiegłam na górę. Byłam przerażona obecnością Krystiana i obłędem, który widziałam w jego oczach, a szanowny pan Bartosz zamiast mi pomóc, to woli prowadzić śledztwo. Weszłam do pokoju i zakopałam się w pościeli zamykając oczy. Po chwili usłyszałam, że ktoś wchodzi i siada obok mnie.
-Zuzia, przepraszam- szepnął Bartek kładąc mi dłoń na ramieniu. Wzdrygnęłam się przestraszona.- Hej, nie bój się mnie- powiedział i położył obok mnie, przytulając się do moich pleców. Odwróciłam się w jego ramionach i wtuliłam w jego szeroką klatkę piersiową. Po moich policzkach cały czas płynęły łzy. Nie mam pojęcia dlaczego, ale okropnie przestraszyłam się Krystiana. Bartek wytarł moje policzki kciukiem, pocałował mnie w czoło i mocno przytulił. Nawet nie wiem, kiedy znowu zasnęłam.
Gdy się obudziłam, poczułam że ktoś mi się przygląda. Leniwie otworzyłam oczy i podniosłam wzrok, natrafiając na piękne oczy Bartosza. Uśmiechnęłam się do chłopaka, co ten odwzajemnił.
-Przepraszam- szepnął.
-Daj spokój. Nie ma tematu- odpowiedziałam i wtuliłam się w niego zamykając oczy.
-Dzieciaki wstajecie?- zapytała moja mama wchodząc do pokoju.
-Tak, za chwilę- odpowiedziałam.- Mamo?
-Tak?
-Ty wpuściłaś Krystiana?- zapytałam patrząc jej w oczy.
-Tak kochanie.
-A mogłabyś tego więcej nie robić? I nie mówić mu nic o mnie?- poprosiłam.
-No dobrze, a czy coś się stało?- zapytała zmartwiona.
-Nic takiego. Ale nic mu o mnie nie mów, dobrze?
-Oczywiście- uśmiechnęła się i wyszła.
O 12 siedzieliśmy już w samochodzie i wracaliśmy do Rzeszowa. Oddałam kluczyki Bartkowi i usadowiłam się na miejscu pasażera. Całą drogę było nam bardzo wesoło. Kiedy jechaliśmy przez Warszawę postanowiliśmy zatrzymać się w jednej z restauracji na obiad. Weszliśmy do środka i zamówiliśmy sobie dania, które po dwudziestu minutach już jedliśmy.
-No proszę! Kogo to można spotkać wychodząc na obiad na miasto!- usłyszeliśmy nagle. Podniosłam głowę i zobaczyłam Pawła Zagumnego razem z żoną.
-Hej!- powiedziałam i uściskałam Pawła i Oliwię. Po chwili to samo zrobili również moi towarzysze. Paweł i Oliwia dosiedli się do nas, a Zagumny bez zbędnych ceregieli zapytał:
-Jesteście znowu razem?
-Tak- odpowiedzieliśmy jednocześnie z szerokimi uśmiechami na twarzy. Potem rozmowa zeszła na wiele innych, mniej lub bardziej ważnych tematów. Około osiemnastej postanowiliśmy się zbierać.
-Bardzo miło się rozmawiało, ale my dzisiaj musimy do Rzeszowa wrócić- powiedziała Ola i zaczęliśmy się żegnać. Paweł podał Bartkowi rękę i szepnął mu coś na ucho, na co Kurek kiwnął głową, uśmiechnął się i odpowiedział również szeptem. Uściskałam Oliwię, a następnie Pawła.
-Życzę wam szczęścia- powiedział mi na ucho.
-Dziękuję, przyda się- odpowiedziałam z uśmiechem.
-Liczę, że będę się bawić na waszym ślubie- odparła na głos Oliwia, zanim wsiedliśmy do samochodu.
-Może kiedyś- zaśmiałam się.
-Najpierw Bartek musiałby zadziałać- odpowiedział ze śmiechem Piotrek. Zaczęliśmy się śmiać i wsiedliśmy do auta. Machając Zagumnym ruszyliśmy do Rzeszowa.
-I tak z godziny zrobiły się trzy- westchnęła Ola.
-Nie narzekaj kochana- uśmiechnęłam się. Rozmawialiśmy na jakieś nudne tematy, i nawet nie wiem, kiedy zasnęłam. Obudziłam się dopiero, gdy poczułam, że się unoszę. Otworzyłam oczy i zobaczyłam Bartka idącego ze mną w stronę bloku.
-Postaw mnie- poprosiłam.
-Choćbym chciał, to nie mogę, bo w aucie zdjęłaś buty, a ja ci ich nie ubierałem- odparł i poprawił mnie sobie na rękach.
-No dobra. Jakoś to zniosę- westchnęłam i objęłam go za szyję. Zamknęłam oczy i poczułam, że znowu odlatuję.
-Kochanie, nie śpij. Przebierz się w piżamę chociaż- szepnął mi na ucho Bartek.
-Mhm- mruknęłam i położyłam się na łóżku.
-Zuzia, masz- powiedział Bartek i podał mi jedną ze swoich koszulek.
-Zaraz- odparłam zaspana.
-Kochanie, proszę cię. Przebierz się i możesz iść spać.
-Aleś ty uparty- westchnęłam i zaczęłam się przebierać. Po dwóch minutach zostawiłam ubrania na podłodze i zagrzebałam się w kołdrze.
-Dobranoc- usłyszałam szept przy uchu.
-Dobranoc- odpowiedziałam, wtuliłam się w mojego siatkarza i ponownie zasnęłam.
Siedzę sobie spokojnie na tarasie przed domem i się opalałam, gdy nagle usłyszałam krzyk:
-Zuzanno Lipiecka! Szykuj się na porządne lanie!- krzyczała oczywiście Ola. O co jej chodzi? Tylko zorganizowałam jej randkę! Aleksandra wpadła na mój taras, a ja spojrzałam na nią jak na wariatkę.
-Co tak drzesz tą papę, idiotko?- zapytałam patrząc na nią przez ciemne okulary.
-Co to miało być?!- zapytała zła.
-Oluś, zorganizowaliśmy tobie i Piotrusiowi randkę- oznajmiłam uśmiechnięta.
-Zorganizowaliśmy? Zbratałaś się z Kurkiem, żebym mogła bliżej poznać Piotrusia?- spytała zaskoczona.
-O! Już Piotrusia?- uśmiechnęłam się z przekąsem.
-Oh, spadaj!- zarumieniła się i usiadła obok mnie.
-Jak całuje?- zapytałam z głupim uśmiechem na twarzy.
-Zuzka!- pisnęła Ola. I, o ile to możliwe, zarumieniła się jeszcze bardziej.
-Olka! Całowaliście się?!- podskoczyłam na jej reakcję.
-Znaczy... Jak już odprowadził mnie pod dom i się żegnaliśmy, to chciałam go pocałować w policzek, ale przez jego wzrost przypadkiem trafiłam w kącik ust- opowiedziała szeptem. Tak, w tym momencie moja przyjaciółka została pomidorem.
-Aaa!!!- zaczęłam piszczeć szczęśliwa.- Ola się całowała! Ola się całowała! Ola się całowała!- zaczęłam śpiewać i skakać po ogródku jak głupia.
-Cicho głupolu!- uciszyła mnie.- Ty mi lepiej powiedz jak ja mam się teraz wobec niego zachowywać!?
-Normalnie- westchnęłam.- Nie rób wielkiego halo! Umówiliście się już na drugie spotkanie?
-Nie- odpowiedziała cicho.
-Super. Muszę zadzwonić do Kurka- powiedziałam bardziej do siebie, niż do niej.
-Zuzka, nie swataj mnie!- pisnęła Wilczewska.
-Ja cię nie swatam. Ja pomagam szczęściu!- odparłam dumna i wypięłam pierś do przodu.
-Ty naprawdę masz z Bartkiem kontakt, żeby mi pomóc?- zapytała.
-No tak. Jeny, dobrze wiem jaka jesteś, zdążyłam zaobserwować jaki jest Piotrek. Razem z Kurkiem postanowiliśmy was wesprzeć.
-Dziękuję- uśmiechnęła się i pocałowała mój policzek.- Do jutra.
-Pa!- odkrzyknęłam i zamyśliłam się. Siedziałam tak przez jakąś godzinę i myślałam o tym, jak bardzo zazdroszczę Oli. Wbrew pozorom jesteśmy zupełnie inne, ona delikatna, a ja twarda. Ona spokojna, a ja nieustępliwa. Mogę mnożyć te przykłady. Wstałam przerywając rozmyślania i podreptałam do domu. Weszłam schodami na górę i skierowałam się do mojego pokoju na końcu korytarza. Ale zatrzymałam się drzwi wcześniej. Spojrzałam na wrota do pokoju Szymona i zawahałam się. Po chwili jednak podeszłam do nich i cicho zapukałam.
-Wchodź Zuzka!- krzyknął mój brat.
-Skąd wiedziałeś, że to ja?- zapytałam zaskoczona stając w progu pokoju.
-Poznałem po krokach- odparł leżąc na łóżku z dłońmi pod głową. Podeszłam do niego i położyłam się obok, opierając głowę na klatce piersiowej brata. -Co jest, Zuz?
-Niiic- westchnęłam. Poczułam, jak Szymon mnie do siebie przytula i milczy. Doskonale wie, że musi poczekać, aż sama mu coś powiem i na siłę nic ze mnie nie wyciśnie. -Jestem beznadziejna- odparłam po kilku minutach.
-Skąd takie wnioski?- zapytał mój braciszek.
-No zobacz. Ola znalazła sobie bardzo fajnego faceta i już są na dobrej drodze, żeby być parą. Ty masz Martusię. Ada ma Wojtka. O Damianie nie będę mówić, bo to strzelec wyborowy. A ja? Jestem sama, bez żadnych perspektyw na stały związek. Nie ma nawet faceta, który by mi się podobał i mi przypasował!
-Oj, Zuz. Bo ty potrzebujesz faceta, któremu uda się dorównać tobie. W sarkazmie, ironii i tym nietypowym poczuciu humoru. Musi być podobny do ciebie.
-Chyba masz rację- westchnęłam.
-Na pewno ją mam. Siostra, czy ty widzisz się u boku spokojnego i nieśmiałego chłopaka?- zapytał, a ja aż podniosłam głowę z zaskoczenia i spojrzałam na niego jak na wariata.- No właśnie! Mała, doczekasz się kiedyś faceta, który będzie na ciebie w pełni zasługiwał.
-Mała jest twoja pała- zaśmiałam się.
-Gdybyś nie była moją siostrą, to bym ci odpowiedział, że zaraz się przekonasz, że nie- odpowiedział i oboje zaczęliśmy się śmiać. 

***********************
Witam!
Rozdział nijaki, o wszystkim i o niczym. Wcale mi się nie podoba.
Buziaki, Dream <3